O EXPERIMENTO DE RUTHERFORD

No 1911, o físico e químico Ernest Rutherford e os seus colaboradores bombardearon unha fina lámina de ouro con partículas alfa (positivas), procedentes dun material radioactivo, a gran velocidade. O experimento permitiu observar o seguinte comportamento nas partículas lanzadas:

A maior parte delas atravesaron a lámina sen cambiar de dirección, como era de esperar.

Algunhas desviáronse considerablemente.

Unhas poucas partículas rebotaron cara a fonte de emisión.

Nesta escena pódense ver os detalles do experimento:

O comportamento das partículas non podía ser explicado co modelo de Thomson, así que Rutherford abandonouno e suxeriu outro baseado no átomo nuclear.

Modelo de Thomson: De acordo con este modelo, no cal a carga positiva de cada átomo está distribuída de forma homoxénea, as partículas positivas que atravesan a lámina non deberían ser apreciablemente desviadas da súa traxectoria inicial. Evidentemente, isto no ocorría.

Modelo de Rutherford: A carga positiva está concentrada nun núcleo central, de maneira que as partículas positivas que pasan moi cerca del desvíanse bastante da súa traxectoria inicial e só aquelas poucas que chocan directamente co núcleo regresan na dirección da que proceden.

Nesta escena pódese observar o que tiña que ocorrer con cada un destos modelos, o de Thomson (que deixou de ser válido) e o novo proposto por Rutherford: